Om te janken: Kun je als man van bijna zestig echt jaloers zijn op een kleuter? Nou, zeker wel. Vanmiddag was het weer eens zo’n kutmomentje, dat je op je fietsje door de stromende regen fietst met de wind vol op de kop. En dan! Dan word je ingehaald door een moedertje op zo’n elektrische fiets met daarvoor zo’n bakje met een kind erin. Helemaal overkapt, en moeders (ik ga er blind vanuit dat het de moeder is) die hen beiden moeiteloos vooruit trapt.
Een paar honderd meter verderop staan we naast elkaar voor het stoplicht. Door de kap van dat bakje zie ik het kind zitten. Heerlijk achterover hangend tegen zijn kussentjes. Zijn beentjes toegedekt onder een dekentje, in zijn schoot een knuffel met een boekje van Nijntje. Hij kijkt naar mij, ik kijk naar het mannetje. De moeder kijkt nog even naar mij en lacht. Het licht springt op groen, en weg zijn ze. Heel even benijdde ik het mannetje in het bakje.
Hahaha, je meent het kerel?!
Ja niet dan. Ik zie mezelf al zitten. Bakkie koffie erbij. Kapje dicht en genieten van het regengekletter. Mooi man.
Hahaha, lijkt me ook zalig in zo’n bakje. Ban alleen bang dat ik er niet meer in pas 😉